Norma EN 1779 Klasyfikacja metod detekcji nieszczelności
Podstawowymi funkcjami detekcji nieszczelności są lokalizacja i pomiar nieszczelności. Funkcje te są wykonywane poprzez zastosowanie standardowych technik badania nieszczelności, które są zazwyczaj wybierane w zależności od specyfikacji elementu testowanego, ekonomiczności testu oraz charakteru systemu. Rekomendowane jest przeprowadzanie testu w takich samych warunkach jak warunki pracy danego elementu, np: jednakowe ciśnienie i przepływ gazu. Dla przykładu, układ próżniowy powinien być testowany w komorze próżniowej, natomiast butle na sprężone powietrze powinny być testowane po wysokim ciśnieniem.
Lokalizacja nieszczelności
Lokalizacja nieszczelności jest metodą badawczą stosowaną do znajdowania dokładnego położenia poszczególnych nieszczelności. Zazwyczaj jest to wyłącznie procedura jakościowa. Metoda lokalizacji nieszczelności posiada bardzo istotną funkcję identyfikacji źródeł nieszczelności ułatwiającą naprawy, regenerowanie lub niekiedy nawet kompletne przebudowy.
Lokalizacja nieszczelności
Lokalizacja nieszczelności jest metodą badawczą stosowaną do znajdowania dokładnego położenia poszczególnych nieszczelności. Zazwyczaj jest to wyłącznie procedura jakościowa. Metoda lokalizacji nieszczelności posiada bardzo istotną funkcję identyfikacji źródeł nieszczelności ułatwiającą naprawy, regenerowanie lub niekiedy nawet kompletne przebudowy.
Lokalizacja nieszczelności jest przeprowadzana dwoma technikami, określanymi jako tryb sondy wąchającej i tryb sondy spryskującej. W tybie sondy wąchającej, testowany element jest napełniany gazem znakującym i z zewnątrz jest sprawdzany sondą podłączoną do wejścia detektora nieszczelności. Sonda ciągle zasysa część powietrza bezpośrednio otaczającego testowany element. Powietrze to jest wprowadzane do części analitycznej detektora nieszczelności, gdzie jakakolwiek ilość gazu znakującego, która może wyciekać z testowanego elementu jest wykrywana.
W trybie sondy spryskującej, detektor nieszczelności jest stosowany do opróżniania wnętrza testowanego elementu, a sonda jest stosowana do dyskretnego spryskiwania gazem testowym miejsc podejrzewanych o nieszczelność. Dowodem na wystąpienie jakichkolwiek nieszczelności jest wykrycie na detektorze nieszczelności gazu znakującego przepływającego przez opróżniony element.
Pomiar nieszczelności
Pomiar nieszczelności jest metodą badawczą stosowaną do pomiaru całkowitego albo częściowego wycieku z urządzenia albo systemu. Najbardziej wiarygodną metodą jest wstępne zmierzenie całkowitego wycieku z systemu albo urządzenia, a następnie zmierzenie poszczególnych wycieków, które zostały wyodrębione poprzez zastosowanie jednej z technik lokalizacji nieszczelności. Stosowanie technik lokalizacji nieszczelności do mierzenia całkowitej nieszczelności skutkuje słabą wiarygodnością i wysokimi kosztami.
Dwie standardowe techniki pomiarowe są znane jako tryb "z wewnątrz na zewnątrz" (inside-out) oraz tryb "z zewnątrz do wewnątrz" (outside-in). W trybie inside-out, testowany element jest napełniany gazem znakującym i umieszczany w urządzeniu testowym, które jest następnie opróżniane. Jakakolwiek ilość gazu znakującego, która wypłynie przez nieszczelności zostanie zatrzymana w przestrzeni otaczającej testowany element. Zawartość tej przestrzeni jest analizowana przez detektor nieszczelności jako reprezentatywna dla całkowitego wycieku.
W trybie outside-in, testowany element jest opróżniany i umieszczany w przestrzeni zawierającej gaz znakujący, który przepływa do wewnątrz testowanego elementu poprzez wszystkie nieszczelności, gdzie jest wykrywany.
W obydwu tych metodach, gaz znakujący może być gromadzony przed wykryciem, albo może być wykrywany w sposób ciągły. Ogólnie rzecz biorąc, wykrywanie w sposób ciągły daje szybszy test z odpowiednią czułością, jednakże, okoliczności czasami wymagają gromadzenia gazu znakującego przed analizą.